سوپر آلیاژ های جدید به طور وسیعی از عناصر دیرگداز مولیبدن، تنگستن، نیوبیوم، تانتالوم و رنیوم جهت سخت شوندگی محلوب جامد بهره می برند.
مولیبدن و تنگستن عناصر با بیشترین سخت کنندگی محلول جامد هستند و پس از آن نیوبیوم و تانتالوم قرار دارد.
همچنین اگر ترکیب کلی آلیاژ به طور مناسبی طراحی نشود این عنصر ممکن است کاربید ها و فاز های مضر TCP را تشکیل دهند.
اگر چه هافنیومم یک عنصر دیرگداز است، نقش آن بیشتر همانند بور، کربن و زیر کونیوم استو اثرات آن در هافنیوم پوشش داده می شود.
استفاده از عناصر دیر گداز در عمل به دلیل تشکیل فاز TCP و افزایش چگالی آلیا ژمحدود است، افزایش چگالی یک پیامد اصلی بر تمام قطعات دوار تحت تاثیر بارهای لختی و وزن توربین های گازی هوانوردی دارد.
عناصر تشکیل دهنده کاربید
مولیبدن و تنگستن عناصر تشکیل دهنده ی کاربید هستند. آن ها کاربید ها را در آلیاژ های با مقادیر بالای عناصر دیرگداز و ترکیبی از کاربید ها را در آلیاژ های با مقادیر پایین عناصر دیر گداز تشکیل می دهند.
مولیبدن و تنگستن قادر به تشکیل کاربید های MC هستند، اما پیوند آنها با کربن نسبت به تیتانیوم و نیوبیوم ضعیف تر است.
یکی از پرکاربرد ترین فلزات نسوز مولیبدن است. این عنصر خواص مکانیکی عالی در دماهای بالا، انبساط حرارتی کم و هدایت گرمایی بالایی را فراهم می‌کند.
مولیبدن معمولاً با فلزات مختلف برای کاربردهایی که به مقاومت حرارتی احتیاج دارند، آلیاژ می‌شود. حتی اگر مولیبدن عنصری در دمای بالا از مقاومت بالاتری برخوردار باشد.
دیدگاهتان را بنویسید