گاز ها با مقدار اندک همچون اکسیژن، هیدروژن، نیتروژن، ارگون و هلیوم ممکن است بعد از ریخته گری در سوپر آلیاژ ها وجود داشته باشند و معمولا یک اثر مصر دارند.
این گازها به وسیله ی فعل و انفعالات با اتمسفر، در حین ذوب شارژ و یا در حین اتمیزه کردن و یا درست کردن پودر وارد آلیاژ می شوند.
نیتروژن و هیدروژن حتی در مقادیر ناچیز به طور قابل توجهی به قابلیت چکش خواری آلیاژ لطمه می زنند. مقدار اندکی از اکسیژن می تواند به طور چشمگیری عمر تنش گسیختگی آلیاژ ریخته گری و پودر را کاهش دهد.
اکسیژن و نیتروژن نیز از طریق تشکیل نیتریدها یا اکسیدها موجب تردی مزردانه می شود. تیتانیوم و نیتروژن در واکنش با هم ذرات تردی تشکیل می دهند که هسته هایی برای رسوب کاربید MC را فراهم می سازد.
که این امر باعث می شود شکل پذیری را کاهش دهد. نیتروژن همچنین می تواند کاربیدهای مختلفی حل شود و کربونیترید ها را تشکیل دهد که به طور مضاعف مرزدانه ها را ترد می کند
برای یک مقدار مشخص کربن، افزایش غلظت نیتروژن باعث تشکیل ذرات تردی می شود که چکش خواری و شکل پذیری را کاهش می دهد.
یکی دیگر از وجود گاز ها با مقدار اندک و یا مقادیر ناچیز گاز، حل شدن آنها در زمینه ی فلزی است. انحلال پذیری هیدروژن در نیکل و فشار یک اتمسفر در حدود 40 ppm است در حالی که در این شرایط میزان انحلال در نیکل برابر 10 ppm می باشد.
دیدگاهتان را بنویسید