اثر اصلی مولیبدن به دلیل اندازه اتمی بزرگ آن و جدایش ترجیحی در فاز Y، افزایش استحکام زمینه ی Y از طریق سخت شوندگی محلول جامد است.
نسبت جدایش عنصرمولیبدن در Y1,Y چهار به یک است اگر چه این مقدار می تواند به ترکیب کلی آلیاژ بسیار وابسته باشد.
رفتار جدایشی مولیبدنی در Y می تواند با حضور سایر عناصری آلیاژی اصلاح شود. تیتانیوم بر انحلال پذیری مولیبدن در فاز Y اثر می گذارد، مولیبدن در آلیاژی عاری از تیتانیوم به طور گسترده و در آلیاژهایی با نسبت بالای تیتانیوم / آلومینیوم با وسعت کمتری حل می شود.
گزارش شده است که در سیستم آلیاژی Ni-Cr-AL- Mo در غضلت های مولیبدن در حد یک درصد اتمی، جدایش ترجیحی در زمینه Y اتفاق می افتد. تانتالوم شبیه تیتانیوم، قابلیت انحلال در فاز Y مولیبدن را در فازهای Y افزایش می دهد.
مولیبدن دارای اثر استحکام دهی محلول جامد کمتری نسبت به تنگستن است و این موضوع به دلیل شعاع اتمی کوچک تر آن است.
همچنین مولیبدنی می تواند به طور مستقیم به وسیله ی افزایش پارامتر شبکه ی فاز Y و بنابراین تحت تاثیر قرار دادن نابرابری شبکه ای روی استحکام اثر بگذارد.
اثر مولیبدن بر فاز Y نسبت به سایر عناصر دیرگداز بسیار کمتر است، به دلیل اینکه تمایل مولیبدن به تصرف جایگاه آلومینوم در فاز Y نسبت به تانتالوم، نیوبیوم یا تنگستن کمتر است.
اثر عنصرمولیبدن بر خواص سوپرآلیاژ ها به استحکام کششی محدود نمی شود. شبیه تمام عناصر دیرگداز، اندازه اتمی بزرگ مولیبدن بیش از حد، می تواند کاهش شدیدی را در عمر خزشی ایجاد کند، برای یک سوپر آلیاژ تک کریستال تجربی نشان داده شده است.
دیدگاهتان را بنویسید