یکی از اولین سوپرآلیاژی که میتوان به ویژگی منفی آن اشاره کرد آلیاژ های تیتانیوم می باشد که در دمای بالاتر از 540 سانتی گراد دارای استحکام کافی نیستند و امکان خسارت دیدین آلیاژ در اثر خوردگی وجود دارد.
در دمای بالا جهت استحکام دهی بهتر است از نیکل استفاده شود:
1- چانانچه استحکام در دماهای بالاتر ( زیر دمای ذوب که برای اکثر آلیاژ ها تقریبا 1371 -1240 درجه سانتی گراد است) مورد نیاز باشد، از سوپر آلیاژ پایه نیکل انتخاب می شوند.
2- از سوپر آلیاژ نیکل می توان در نسبت دمایی بالاتری (نسبت دمای کار به دمای ذوب ) در مقایسه با مواد تجاری موجود استفاده کرد.
3- فلزات دیرگداز ( نسوز ) نسبت به سوپرآلیاژ ها، دمای ذوب بالاتری دارند ولی سایر خواص مطلوب آنها را ندارند و به همین خاطر به طور وسیعی مورد استفاده قرار نمی گیرند.
4- سوپرآلیاژ های پایه کبالت را می توان به جای سوپرآلیاژ های پایه نیکل استفاده کرد که این جایگزینی به استحکام مورد نیاز و نوع خوردگی بستگی دارد.
در دماهای پایین تر وابسته به استحکام مورد نیاز، سوپرآلیاژ های پایه آهن – نیکل نسبت به سوپر آلیاژ های پایه نیکل و پایه کبالت کاربرد بیشتری پیدا کرده اند.
5- استحکام سوپر آلیاژ نه تنها مستقیما به ترکیب شیمیایی بلکه به فرآیند ذوب، آهنگری و روش شکل دهی، روش ریخته گری و بیشتر از همه به عملیات حرارتی پس از شکل دهی، آهنگری با ریخته گری بستگی دارد.
6- سوپر آلیاژ های پایه آهن – نیکل نسبت به سوپر آلیاژ های پایه نیکل و پایه کبالت ارزان تر هستند. اکثر سوپر آلیاژ های کار شده برای بهبود مقاومت خوردگی دارای مقداری کروم هستند.
7- مقدار کروم در آلیاژ های ریخته در ابتدا زیاد بود، اما به تدریج مقدار آن کاهش یافت تا عناصر آلیاژی دیگری برای افزایش خواص مکانیکی سوپر آلیاژ های دما بالا، به آنها افزوده شوند.
دیدگاهتان را بنویسید