نقش روتنیوم هم از نظر خواص و هم از نظر اثرات آلیاژی بسیار شبیه به رنیوم است. این دو در همدیگر انحلال کامل دارند. شبیه رنیوم، اما نه به شدت آن با تنگستن، روتنیوم نیز به مرکز دندریت تمایل پیدا می کند.
یک آلیاژ تشکیل دهنده Y با مقدار روتنیوم از تشکیل کاربید های MC جلوگیری می کند. عناصر دیرگداز روتنیوم به داخل کالبید MC تشکیل شده جدایش پیدا نمی کند، اما دمای رسوب آن را افزایش می دهند.
همچنین عناصر دیر گداز در دمای بالا تشکیل یوتکتیک و فاز Y ثانویه را کاهش می دهد. اطلاعات کمی درباره ی اثرات میزان بالای روتنیوم روی سوپر آلیاژهای پایه نیکل پلی کریستال وجود دارد.
روتنیوم ریزجدایشی که در حین انجماد سوپر آلیاژهای تک کریستال حاوی عناصر دیرگداز را تعدیل می کند. شیب غلظتی که تمایل دارد در انجماد آلیاژ ها با غظلت بالای عناصر دیرگداز اتفاق بیفتد.
این امر منجر به تشکیل فاز های TCP مضر می گردد. غظلت 4 درصدی روتنیوم اضافه شده در حد یک درصد به طور اساسی کاهش در تشکیل فاز TCP را نشان می دهد.
همچنین خنثی کردن تمایل به جدایش عناصر دیر گداز سنگین، تشکیل عیوب فرکل را کاهش می دهد، که عیوب ماکروسکوبی هستند که به وسیله جزایر با غلظت بالای محلول که در نتیجه ی خروج محلول به ناحیه مذاب بین دندریتی در حین انجماد دندریت، تشکیل شده اند.
تشکیل فرکل تحت شرایط انجمادی آهسته بدتر است، که منطقه ی خمیری بزرگ و زمان نفوذ نسبتا طولانی تر را ایجاد می کند، همانطور که در کوره های ریخته گری بریجمن مورد استفاده برای ریخته گری آلیاژ های انجماد جهت دار یا تک کریستال دیده می شود.
دیدگاهتان را بنویسید