اثرات ترکیب شیمیایی با هدف اصلی در توسعه سوپر آلیاژ ها ایجاد آلیاژی با خواص مکانیکی بهینه در دماهای بالا است در حالی که بتواند مقاومت محیطی کافی را فراهم کند،
اگر چه طراحان قطعات بیش از بیش به پوشش ها و سیستم های خنک کننده جهت جبران نواقص موجود در مقاومت محیطی متکی هستند.
مطالعه ی عناصر آلیاژی در سوپر آلیاژها بسیار گسترده است در نتیجه بخش بزرگی از جدول تناوبی را پوشش می دهد.
عناصر اضافه شده در سوپر آلیاژ ها در جهت اصلاح خواص مکانیکی، پایداری سطحی یا هزینه انتخاب می شوند.
خواصی همچون استحکام تسلیم، چکش خواری، شکل پذیری، عمر خستگی دامنه ی کوتاه و عمر خزشی می توانند از طریق اصلاح ترکیب و تغییر ویژگی های زیر ساختاری همچون نابرابری شبکه ای، کسر حجمی، نرخ نفوذ، انرژی مرز ضد فاز و انرژی نقص انباشتگی تنظیم گردند.
بهبود پایداری سطحی نیز از طریق تشکیل یک لایه اکسید سطحی محافظ که از مقدار زیادی اکسید کروم و یا آلومینیوم تشکیل شده است قابل دستیابی است.
همچنین عناصر واکنش پذیر ایتریوم، سریوم، هافنیوم و لانتانیوم جهت بهبود چسبندگی لایه ی اکسیدی محافظ به زیر لایه مورد نظز قرار می گیرند.
محدوده ی معمول ترکیب شیمیایی ( اثرات ترکیب شیمیایی )
نوع و میزان عناصر آلیاژی در سوپر آلیاژ ها به شدت به کاربرد مورد نظر و هزینه چرخه ی عمر آنها بستگی دارد، که خانواده ی سوپر آلیاژ و مکانیزم استحکام دهی اصلی را تعیین می کند.
به طور معمول آلیاژ های پایه کبالت به دلیل ارجحیت استفاده شان در کاربردهای مستعد خورندگی داغ و احتیاج آنها جهت تشکیل کاربید های استحکام دهی ( به دلیل اینکه آلیاژ های کبالت رسوب سخت شونده نیستند) حاوی مقادیر بالای کروم هستند.
دیدگاهتان را بنویسید