در اواخر دهه ی 1950، آثر بور بر بهبود خواص خزشی و کار پذیری گرم در سوپرآلیاژ مشاهده گردید که منجر به استفاده از بور به عنوان یک عنصر استحکام بخش در اکثر سوپرآلیاژهای پایه نیکل گردید.
در دهه 1980 اثبات شد که بور به عنوان یک عنصر ارزشمند به منظور کاهش آسیب پذیری آلیاژ های پایه نیکل به حمله ی خوردگی داغ در مرزدانه ها در برنامه های دمایی است.
حداکثر انحلال پذیری بور در نیکل در حدود ۰/۲ درصد وزنی است که با افزایش مقدار بور منجر ب ه تشکیل فازهای بین فلزی Ni,B می گردد.
میزان اندک بور معمولا به بیشتر از ۰/۰۵ درصد وزنی می تواند برخی از خواص آلیاژ نیکل را بهبود بخشد اما مقادیر بالاتر باعث تشکیل بوریدهای ترد می گردد که می توانند محل های شروع ترک باشند.
دیگر اثر مخرب بور، اثرش به عنوان کاهندهی نقطه ی ذوب است که به طور موثری دمای ذوب آغازین را در نواحی غنی از بور در آلیاژ کاهش می دهد.
تعادل جدایشی بور در مرزدانه ها جوانه زنی سلول ها را به تأخیر می اندازد و به همراه آن استحکام تنش گسیختگی شیاردار را افزایش می دهد.
بور یک اصلاح کنندهی فعال دانه است. یک مطالعه روی آلیاژ تجربی دوفازی نیکل آلومینیوم نشان داد که تقویت آلیاژ با 0/5 درصد اتمی بور، استحکام تسليم را به آرامی و چقرمگی را تا حدود یک مرتبه بیشتر افزایش می دهد.
یکی دیگر از اثرات مفید بور، کاهش تجمیع کاربید و بهبود شکل پذیری است. همچنین بور می تواند قابلیت های انحلال در کربن را کاهش دهد در نتیجه میزان کاربید در مرزدانه ها را افزایش می دهد در حالی که از تشکیل لایه کاربید پیوسته و درشت جلوگیری می کند.
دیدگاهتان را بنویسید