مقاومت به خوردگی داغ :
معمولا اگر خوردگی داغ به عنوان شکل اصلی تخریب محیطی پیش بینی گردد، غالبا بهتر است آلیاژ یک لایه کرومیا را که نیازمند سطح بالای کروم است جهت محافظت تشکیل دهد.
اگر خوردگی داغ در دمای 850 تا 950 سانتی گراد، پیش بینی شود سطح کروم باید 15 تا 20 درصد وزنی باشد، در حالی که در خوردگی داغ نوع II در دمای 670 تا 750 سانتی گراد باشد که جهت محافظت لازم است کروم 20 تا 40 درصد وزنی باشد.
همچنین حفاظت از خوردگی نیازمند حداقل سطح کربن است به دلیل اینکه کربن، سوپرآلیاژ ها را همانند فولاد های زنگ نزن حساس می کند.
کربن ترکیب شده با کروم در مرزدانه آسیپ پذیر می گردد. چنانچه تنش گسیختی مدنظر باشد کربن نباید حداقل باشد، همچنین سطح بالای عنصر دیرگداز مانند هافنیوم و زیرکونیوم که کاربیدهای MC پایدار را تشکیل می دهند مفید خواهد بود.
مقاومت به اکسیداسیون :
اگر اکسیداسیون به جای خوردگی داغ پیش بینی شود، سطح آلومینیوم و کروم باید با هم در نظر گرفته شوند.
اگر نسبت وزنی کروم به آلومینیوم کمتر از 4 باشد، آلیاژ یک لایه ی آلومینا تشکیل می دهد؛ در غیر این صورت لایه ی کرومیا تشکیل خواهد شد.
معمولا کروم با درصد وزنی 5 الی 10 درصد حتی اگر سطح آلومینیوم کمتر از 10 درصد اتمی باشد برای تشکیل یک لایه آلومینای چگال مناسب است.
دیدگاهتان را بنویسید